De laatste dag

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Woensdag 4 maart

Vandaag ons laatste weblog.

We zullen jullie niet vervelen met onze sentimentele gevoelens.

We sturen jullie een paar foto's van mensen die jullie nog niet gezien hebben, mensen die nauw betrokken waren bij de produktie:

produktieteam: Rith, Fred, Sal

Youk Chhang en Sayana Ser van DCCam

technische ploeg: Alan, Bunsim, Thy

Amrita kantoor: 

de bewaker en secretaresse Kunthea

onze eigen tuktuk-driver Chan Thou

We willen iedereen die heeft meegewerkt bij deze enorm bedanken!!

Jullie zien en horen ons weer november 2009.

Groetjes Annemarie en Richt.

The last day

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Wednesday March 4

Today we finish our weblog. 

And in order not to border you with sentimental feelings we finish by sending you some photo's of people you haven't yet seen and who have been quiet important for the whole production.

We thank everyone who was involved of the work, from the bottom of our hearts.

You will hear and see us again in November.

Friendly greetings Annemarie and Richt.

Provincie Kandal

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Maandag 2 maart

Zaterdagavond waren we genoodzaakt de voorstelling af te lasten in verband met het weer.

Het was een geweldig avontuur!

Het begon met een bewolkte hemel toen we om half vijf in Kandal aankwamen. Omdat Ferry de weersvoorspelling op BBC World had gezien hadden we Sal al geinformeerd over eventuele regenbuien. Maar alles leek veilig en droog tot half zeven.  

Het zat al bomvol met publiek, toen de wind plotseling aanzwol tot een fikse storm. We besloten het achterdoek  weg te halen, om te voorkomen dat het podium door de storm opgetild zou worden en weg zou vliegen. Het was als het redden van een zeilschip in een storm. 

Tijdens deze actie was Sina krachtig aan het bidden voor de veiligheid van de acht mensen die met het grote achterdoek aan het vechten waren tegen de wind.

Het lukte ons, maar op het moment dat het achterdoek was opgeborgen in het gemeenschapshuis zagen we de menigte opeens opstaan, schreeuwen en wegvliegen in allerlei richtingen, de meesten richting ons: de eerste regendruppels, die vervolgens zouden uitgroeien tot een hevige regenval en onweer, waren gevallen. 

De crew was volledig voorbereid en handelde zeer doelgericht. Hun acties om de kwetsbare, technische apparatuur in te pakken in plastic waren geweldig om te aanschouwen. 

Het duurde maar twintig minuten, maar we besloten de show niet door te laten gaan. De crew was doorweekt, de matten en de grond waren nat. We stuurden de dorpelingen naar huis en vroegen ze de volgende dag terug te komen. 

Het was verbazingwekkend dat niemand van de crew teleurgesteld was. Iedereen zei 'morgen is een nieuwe dag', morgen is de voorstelling'.

Zondag vlogen Nan en Ferry terug naar Amsterdam. Dat was behoorlijk frustrerend voor hen, maar ze moesten het project verlaten en zouden de voorstelling van die avond in Kandal niet meer mee kunnen maken.

Het hechte Nederlandse team werd opgebroken. Dit stemde ons treurig, maar ook dankbaar voor de harmonieuze manier waarop we hier met elkaar gewerkt en geleefd hebben.

Terwijl wij dit schrijven zijn Nan en Ferry net geland op Schiphol en wij zijn bezig aan ons waarschijnlijk laatste weblog.

Toen wij die zondagavond weer in het dorp aankwamen was het podium, dankzij de geweldige technische crew, weer helemaal opgebouwd alsof er niets gebeurd was.

Aggressieve kleine, rode mieren liepen over de grond en werden geelimineerd met behulp van een nog aggressiever gif. Wat zal Budha hiervan zeggen?

Miljoenen muggen dansten in het licht. Voor aanvang van de voorstelling spoot Bunny wolken insecticide in de muggenwolken, alsof hij een gordijn aan het bespuiten was. Een Don Quichotte achtige actie.

Tijdens de voorstelling zaten we voor de eerste keer midden tussen het publiek en dat was onze mooiste ervaring van de afgelopen week. Kinderen die langs ons  in en uit liepen, sommige met ballonnen, discussierende mensen, een oude man naast Richt en een stokoude vrouw achter ons die zich niet stoorden aan het rumoer om hen heen en gedurende de hele voorstelling uiterst geconcentreerd waren.

Dit was een microvoorbeeld van hoe het er aan toe ging in het hele publiek. Er moeten wel duizend mensen geweest zijn, sommigen stonden zelfs tot achter het podium.

Na afloop waren we sprakeloos.

Vutha, die de hele voorstelling in het volle licht stond, werd door ontelbaar veel muggen aangevallen en gebeten, maar hij bleef krachtig doorzingen. Hij was de held van de avond.

Na afloop van de voorstelling hield de 'wijze man' van de gemeenschap een zeer emotionele toespraak die hij afsloot met de woorden "Zouden we Pol Pot moeten vergeven?"

De wijze man is de 'master of ceremonies' bij de huwelijken en begrafenissen binnen de gemeeschap en staat in hoog aanzien.

We waren sprakeloos toen we terug in Phnom Penh kwamen. 

We beseffen dat het goed is dit allemaal in een weblog te beschrijven, maar het is onmogelijk om de volheid van wat wij mee hebben gemaakt werkelijk over te brengen aan iemand die er niet bij was.

Vanmorgen stond er in de Cambodia Daily een artikel van Youk Chhang. Dit moet hij onmiddellijk  geschreven hebben nadat hij uit Kandal was teruggekeerd.

Groetjes Annemarie en Richt.

Kandal Province

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Monday March 2

Saturday night we had to cancel our show due to the weather.

It was the best spectacle/ adventure one can imagine!

It started with a cloudy sky on our arrival at 4.30. 

Since Ferry had seen the BBC World forecasted showers for today we already had informed Sal yesterday on the possibility of heavy rains in Phnom Penh region. But everything was safe and dry till 6.30. The audience was already packed. 

Then suddenly the wind began swelling into a heavy one. So we decided to take down the backdrop, in order to prevent the stage from lifting and flying away. It was like trying to safe a sailing ship in a storm, by striking the sails. During this action Sina was praying vehemently for the safety of the eight people who were fighting with the big backdrop sail against the wind.

We managed, but the moment the backdrop was brought inside the community building we suddenly saw the crowd rise, scream and fly in all directions, most of them towards us: the first drops had fallen of what grew into a real heavy rainshower and thunderstorm. 

The crew was fully prepared and very to the point, their actions of saving the vulnerable technical equipment by wrapping them in plastic was great to watch.

It only lasted twenty minutes, but we had to decide not to play our show. The crew was soaked, the mats and the ground were wet, so we had to send the villagers home and ask them to come back tomorrow.

The amazing thing is that no one of the crew disillusioned. We all said tomorrow is the next day, tomorrow is the show.

On Sunday Nan and Ferry were flying back to Amsterdam. It was quiet frustrating for them but they had to leave the project and not be able to see the performance that evening in Kandal.

The Dutch closely knitted team of four from Holland was split up.

We were melancholic about that and very greatful for the harmonious way we worked and lived together.

Now, as we write this Nan and Ferry have just arrived at Schiphol and we are writing what might be our last weblog.

That evening on Sunday, when we came to the village the stage was built up again as if nothing had happened, thanks to the amazing technical crew.

Aggressive little red ants were crowling over the floor and eliminated with some sort of even more aggressive poison.

What would Budha say of this?

Millions of mosquito's were dancing in the light. Before the performance Bunny sprayed clouds of insecticide into the clouds of mosquito's as if he was spraying a solid curtain, an amazing Don Quichotte like action.

During the performance we were sitting for the first time amidst the public and that was our greatest experience of the past week. 

Children going in and out along side us, some with balloons, people discussing, an old man next to Richt and a real old woman behind us not disturbed by the noise and movement around them, in utter concentration during the whole performance.

This was a micro example of what was going on in the whole public and there must have been thousand of them, some even standing behind the stage.

We were speechless afterward.

Vutha standing in full light all evening was attacked and bitten by so many mosquito's but he went on singing very strongly. He was the hero of the evening.

After the performance the wise man of the community held an extremely emotional speech in which at the end he said "should we forgive Pol Pot?"

The wise man is the master of ceremonies for weddings and funerals in the community and is highly respected.

We were speechless when we came back to Phnom Penh. We realized that it is good to describe this happening in the weblog, but it is impossible to really make anyone who hasn't  been there to feel the fullness we have felt.

Today there was an article by Youk Chhang in the Cambodia Daily, which he must have written immediately after when he came back from Kandal.

Friendly greetings Annemarie and Richt.

De eerste voorstellingen in de provincie

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Zaterdag 28 februari

Woensdag 25 februari gingen we met de hele groep in een bus naar de provincie Kampong Cham voor onze eerste buiten voorstelling. Vier uur rijden door een prachtig groen Cambodjaans landschap met rijstvelden, lotusmeertjes en palmbomen.

We verblijven in de stad Kampong Cham.

In de late middag rijden we door de eindeloze rubberplantages naar het dorp waar we gaan spelen. Als we in het dorp aankomen is het als een wonder: daar staat ons podium als een vreemd object dat uit de hemel is komen vallen.

Eerst de gebruikelijk routineklusjes: sound check, light check, etc.

Wanneer de officiele begintijd van de voorstelling is aangebroken, zijn de meeste zitplaatsen nog leeg. Alleen de matten zijn druk bezet met kinderen in de leeftijd van 0 tot 12. Buiten het speelveld is een kleine markt ontstaan, waar fruit en drank verkocht wordt. Daar zijn behoorlijk wat mensen samengekomen, maar ze gaan niet naar de stoelen.

En dan, op een gegeven moment, plaatsen ongeveer twintig oudere dames met grijs kort kapsel en identiek gekleed zich op de tweede rij. De overige mensen maken nog steeds geen aanstalten zich naar de stoelen te verplaatsen. 

We laten Khmer muziek uit de speakers schallen en daar komen ze.

Van alle kanten komen de dorpelingen het terrein op. Vele mensen staan achterin en aan de zijkanten en hangen in de hekken, waar  ze compleet buiten het bereik van de speakers zijn.

Het resultaat: gedurende de hele voorstelling wordt er gepraat in het publiek en komt er natuurlijk veel lawaai van de kinderen die zeer aangetrokken zijn door onze monkey danser Tonh. En als op een gegeven moment een cocusnoot uit een boom valt, staat het publiek massaal op en begint te schreeuwen.

Wij, het Nederlandse team,  zaten vanaf de zijlijn alles met grote ogen te bekijken en vroegen ons af of het de acteurs zou lukken een of andere vorm van concentratie te behouden, en het lukte ze.

Deze avond was een cultuurshock voor ons. Er bestaat hier niet zoiets als: toon respect voor de acteurs,  geen kleine kinderen in het theater of als de zaal vol is wordt niemand meer toegelaten. Je moet de situatie nemen zoals die is en geen enkele ambitie hebben om de omstandigheden naar je hand te zetten. Go with the flow. Een houding die grote opluchting geeft. 

In een nagesprek met Youk Chhang was Annemarie nog lichtelijk onzeker of de voorstelling wel enige zin had. Maar hij stelde ons gerust door te verzekeren dat de voorstelling meer dan waardevol was. De mensen die de verhalende teksten willen horen kunnen ze horen en zo is het en zo zal het zijn gedurende de hele rit.

De volgende dag had Annemarie een gesprek met de cast en ze gaven ieder een eerlijke reactie. Sommigen van hen waren een tikje geintimideerd door het rumoer, maar de meesten van hen zeiden dat ze het geweldig vonden en zelfs nog erger verwacht hadden. 

Die avond gingen ze de voorstelling in in een veel ontspannender stemming. Het publiek (alweer een bomvolle 'zaal') discussieerde tijdens de voorstelling met elkaar, de kinderen lachten en buitelden en maakten rumoer, maar over het geheel waren ze aandachtiger. Het is mogelijk dat dit ook komt doordat 80 procent van het publiek voor de tweede was gekomen. 

De acteurs speelden de sterren van de hemel. Iedereen was gelukkig.

Voor de voorstelling begon kondigde Sayana Ser van DCCam aan dat het publiek na afloop vragen kon stellen.

Een stokoude man werd op een stoel gezet midden tussen een drom mensen. Hij vertelde dat onze child soldiers lammetjes waren vergeleken bij de child soldiers die hij had meegemaakt. Daarna kwamen een paar jonge mensen los en zij stelden interessante vragen, waaruit bleek dat ze niet zoveel wisten. Ze vroegen namelijk hoe Pol Pot toch aan de macht had kunnen komen en hoe het mogelijk was dat de Khmer hun eigen volk doodde en martelde, enzovoort. Youk Chhang legde alles heel geduldig uit. 

Toen wij vroegen waarom de oude mensen geen vragen stelden, kregen we te horen dat zij dat niet doen uit angst domme vragen te stellen en af te gaan ten opzichte van de jongeren. Het verschil in leeftijd speelt hier een heel grote rol. 

Het was heel goed dat niemand een vraag stelde over de voorstelling zelf: of ie mooi was, of die of die acteur mooi speelde, over de schoonheid of lelijkheid van het decor, alle vragen gingen over de inhoud, over het thema.

Wat we in het gesprek met Youk Chhang leerden was dat onze twijfels over dit soort voorstelling in dit land ongegrond waren. Het is een grote familiebijeenkomst. En net als in een familie praten de mensen onderling en de kinderen spelen en joelen. We moeten onze Europese drang om de boel onder controle te houden laten varen. Dit is wat het is, het is wat het zal zijn, dit is wat we kunnen verwachten en het is goed zoals het is.

Tijdens deze tour verrichten de technici het zwaarste werk: lange einden reizen, decor, geluid en licht opbouwen, afbreken, opnieuw reizen, opbouwen, enzovoort, in voor hen nieuwe omstandigheden en in een onvoorstelbare hitte.

Nu zijn we terug in Phnom Penh.

Annemarie heeft nog een lang gesprek met Youk Chhang gehad over de radio versie. Tijdens de zomer zal zij aan het script werken en in Phnom Penh zullen productionele voorbereidingen getroffen worden voor de opnames.

Als zij in november terug komt zal ze de theaterversie opnieuw repeteren en tegelijkertijd de radioversie repeteren. Die zal dan in een radiostudio worden opgenomen en daarna met een editor gemonteerd.

Gisteravond organiseerde de cast een party ten huize van Theary, waar wij overladen werden met cadeau's van ieder van de cast, zodat we nu wel een winkeltje kunnen beginnen.

Vanmiddag gaan we naar de provincie Kandal. Dat is zo'n uur rijden van Phnom Penh, dus relatief dichtbij. Er is regen voorspeld en dan zullen we niet kunnen spelen, maar zo is het.

We go with the flow.

Groetjes Annemarie, Nan, Ferry en Richt.

 

The first performances in the province

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Saturday February 28

Wednesday February 25 we traveled with everyone in a bus to Kampong Cham Province for our first performances in the countryside. 

It's four hours travel through a beautiful green Cambodian landscape, with rice fields and lotus ponds and palm trees.

We stay in the town Kampong Cham. 

In the afternoon the bus goes to the village where we'll play, about 30 kilometers further, through endless rubber plantages.

When we arrive it is like a miracle: the stage stands there as a strange object that has been dropped from the sky. 

We go through the usual routine, sound check, light check, etc. 

When the moment of the official start of the performance is there, most of the stools are empty, only the mats are crowded with children from zero till twelve. 

A little economy has started just outside the performance field: market stalls with fruits, drinks, etc. There are quiet a few people gathered, talking and having fun, but not going to the seats. 

And then about twenty elderly ladies with grey short hair and dressed similarly sit down on the second row. But the others still won't go to the seats.

We turn on loud Khmer music and there they are. From all sides the villagers come in, it is overcrowded, lots of people stand at the back and on the sides and cling to the gate, where they are completely out of the reach of the speakers. 

The result: during the whole performance there is talking all around in the public, a lot of noise from the children of course who are very attracted to Tonh, our monkey dancer. And when at a certain moment a coconut falls out of a tree the whole public rise to his feet and yells. 

We, the Dutch team sat in the sideline, watching all this and wondering if the actors would be able to keep some sort of concentration, which they did. 

This evening has been a culture shock for us. No such thing as respect for the actor, or no small children in the theatre, or no more public then seats. So, take the situation as it comes and don't have any ambition to control the conditions as far as the public is concerned. 

In a talk with Youk Chhang afterwards Annemarie was still somewhat insecure. Does what we do make sense, is the performance valid in the villages. He reassured us and said it was more then valid, the people who want to hear the texts can hear them and this is the way it is and will be during the whole provincial tour. 

When Annemarie had a talk the next day with the cast about their reaction they talked freely. Some of them were a bit intimidated but most of them said they loved it and it was even better then they had expected. 

So the next day we started the performance in a different, more relaxed mood. That performance was better then the first one and the public (again crowded) did discuss things during the show among each other, but they were more attentive, which could also be caused by the fact that 80 percent of the public came for the second time. 

The performance was great, the actors played extremely strong.

Sayana Ser from DCCam announced before the show started that people could pose questions afterwards. 

There was one really old man sitting on a chair with a whole lot of people around him who said that the child soldiers in the Pol Pot time were a lot more cruel then we made them be. 

And then quiet a few young people asked questions about the regime, how Pol Pot could get the power, why Khmer killed Khmer. So all about the history. Youk Chhang patiently explained a lot to them. 

When we asked why elder people did not ask questions we learned that they would never do that in front of the younger ones, afraid that they might seem stupid and lose face.

It was very good that no one mentioned anything about the form of the production or the achievement of the actors. It was all about the subject matter. 

What we learned in a talk afterward with Youk Chhang was that our doubts about the effectiveness of putting on a show in this kind of circumstances were ungrounded: it is a big family event. And like in a family people talk with one another, children play and scream. We have to let go of our urge to control the conditions of the public: like nobody outside the audience space, no children under twelve, etc. This is what it is, this is what we will get, this is what we can expect. And it is good as it is. 

In this tour the hardest job is for the technicians who have to travel a long way, built up, break down, travel a long way, built up again, and all in this heat.

Now we are back in Phnom Penh. 

Annemarie had a good talk with Youk Chhang about the radio version. This will be prepared during the summer, both in Amsterdam rewriting the script and in Phnom Penh pre producing the radio recording.

When she goes back in November she will re rehearse the play for a second stretch of the tour through the provinces and rehearse the radio version, record it in a radio studio and after that do the editing.

Yesterday evening, the cast organized a party at the house of Theary, where we were overloaded with beautiful presents from each member. 

This afternoon we'll go to Kandal Province, which is one and a half hour driving from Phnom Penh. 

The weather forecast tells that there might be showers in which case we won't be able to play, but that's what it is. 

We learned to go with the flow. No problem.

Friendly greetings Annemarie, Nan, Ferry and Richt.

Cambodia is wel even wat anders dan Nederland

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Dinsdag 24 februari

De tweede voorstelling was beter dan de premiere en we kunnen het spreekwoordelijke zwarte gat niet vinden.....

De dag na de tweede voorstelling begonnen Annemarie en Richt aan de bewerking van het script. 

Youk Chhang kwam met het idee om er een radiospel van te maken: de eenvoudigste en goedkoopste manier om letterlijk iedereen te bereiken. Leuk idee maar we realiseerden ons alras dat het omzetten van dit stuk naar een hoorspel niet zo eenvoudig was en dat de tijd begon te dringen. 

Annemarie en Richt hebben hun vlucht terug al een paar dagen uitgesteld maar zelfs dan.....er zouden drie dagen over zijn na het einde van het eerste deel van de tour.

Inmiddels heeft zich rond mijn tafel in het Amritakantoor de helft van de technische crew verzameld - de andere helft is al met de truck naar Kampong Cham: vanochtend is het podium afgebroken en ze zijn nu net in Roka Ko Pram aangekomen, waar ze weer aan het opbouwen zijn. 

Het hoofd techniek Bunsim belde net naar het kantoor met een probleem: de lokale hulpjes die de villagechief voor ons heeft geregeld blijken 30-40 jaar oud te zijn. Amrita's produktieleider Sal legt Bunsim uit dat hij echt over zijn culturele barrieres heen moet stappen en orders moet gaan geven aan mannen die ouder zijn dan hijzelf.

Voor Amrita is deze tour een even groot avontuur als voor ons. 

De staf heeft nog nooit een tour door de provincie geleid. 

Fred heeft wel wat ervaring daarmee vanuit zijn VN-vrijwillegers tijd, maar hij vertrekt morgen voor een aantal vergaderingen in drie verschillende landen. 

Vanavond nemen we afscheid van hem.

Ik zal wat over Fred en Amrita vertellen:

Fred kwam in 1997 naar Cambodia. 

Na lange tijd Peter Sellars regie-assistent en produktieleider geweest te zijn en vervolgens hoofd produktie van de Parijse Opera, gaf hij een nieuwe draai aan zijn leven. 

Als VN-vrijwilleger kreeg hij de opdracht om de Cambodiaanse traditionele podiumkunsten nieuw leven in te blazen. Cambodia kende zo'n 20 vormen van dans, theater en muziek voor Pol Pot vrijwel alle kunstenaars en 'meesters' over de kling jaagde. Sommige vormen zijn gereconstrueerd met behulp van een paar overlevende artiesten. 

Toen zijn contract bij de VN eindigde, besloot Fred om in Cambodia te blijven waar hij Amrita oprichtte met een Cambodiaanse staf. 

Sindsdien is Amrita het kloppende hart van het - nog altijd zeer magere - podiumkunstenveld in Phnom Penh: het ondersteunt de theater- en dansopleidingen, produceert voorstellingen, legt internationale contacten met kunstenaars elders en stimuleert samenwerkingen, workshops etc etc.

Gevolg: verloren technieken zijn weer 'hervonden', er komen weer jonge mensen naar de theater- en dansopleidingen, er ontstaan nieuwe mengvormen van traditioneel en eigentijds theater, waar ook een publiek voor wordt gevonden. 

En Fred bracht de beste kunstenaars uit Azie bij elkaar, die nieuwe vormen uitvinden. Onderwijl wordt er op het Amritakantoor een nieuwe generatie kunstmanagers opgeleid, voor wie Fred ook beurzen regelt en toegang tot buitenlandse universiteiten.

Amrita staat op de drempel naar een nieuwe toekomst nu het de verantwoordelijkheid voor de heritage-functie heeft overgedragen aan het Ministerie van Cultuur. 

Amrita zal zich dan kunnen gaan concentreren op eigentijds werk. 

Wij hebben geluk: Fred houdt erg van Annemarie's werk.

Morgenochtend vertrekken we om 8 uur naar Roka Pram waar alles voor ons klaarstaat. We zijn pas weer online op vrijdag.

Groetjes Nan.

Cambodia is not like at home...

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Tuesday February 24

The second performance was even better than the opening night, and we can't find the black hole to dive in. 

Day after the second night Annemarie and Richt started to work on an adaptation of the script. 

Youk Chhang has come with the idea to make a radio play out of Breaking the Silence: the most easy and economical way to reach literally everyone. Nice idea, but we realize time is running out: Annemarie and Richt have already postponed their flight back till March 5, but even then....There will be only three days left after finishing the first part of our tour. So finally we had to decide Annemarie will record the radio play during the second part of the tour in November.

Around my desk in Amrita's office half of the technical crew is gathering to leave for Kampong Cham province: this morning we took the stage down in Phnom Penh, it has arrived in Roka Ko Pram already and it is at this very moment under construction. Technical director Bunsim just called to the office that the local stagehands we've asked for turn out to be in their 40's. Amrita's Program coordinator Sal has told Bunsim he has to cross this cultural border and start giving orders to people older than himself.

For Amrita this tour will be an adventure as it is for us: touring the provinces is something totally new for the staff. Fred has some experience, from the time he was still working as a UN volunteer, but he will leave tomorrow for a trip along three meetings in three countries. Tonight we will have our goodbye dinner.

Which brings me to tell a bit more about Fred Frumberg and the great organization called Amrita.

Fred came to Cambodia in 1997. 

After being Peter Sellars director's assistant for many years and the head of the production unit of the Paris Opera he decided to do give his life in art a new direction. As a UN-volunteer he got the commission to revive Cambodian traditional performing arts forms. Before, Pol Pot killed almost all the artists and masters, Cambodia had 20 forms of dance, theatre and music, part of which have been reconstructed by the few people who survived. 

After his contract with UN ended, Fred decided to stay in Cambodia and founded Amrita, with an all Cambodian staff. Amrita has since then been the beating heart of the - still very scarce - performing arts life in Phnom Penh: supporting the performing arts education, producing shows, connecting artists internationally and stimulating collaborations, workshops etc etc.

Outcome: lost techniques are restored, young people are given acces to arts education, mixed forms of contemporary and traditional are being developed and introduced to the audience. And Fred made the best artists from diverse (most Asian) countries and cultures work together and invent new contemporary performing art's languages...

Doing so Amrita is training a new generation of arts managers - Fred finds them an entrance to universities abroad, to travel bursaries, to trainee jobs.

Amrita now is at the threshold of a new future. 

The heritage-task is being taken over by other organizations and should be responsibility of the Ministry of Culture from now on. The focus will be on contemporary. 

And we are lucky: Fred loves to do Annemarie's plays.

Tomorrow at 8 o'clock we will travel to Roka Pram where the people are waiting for us. We won't be online till Friday.

Friendly greetings Nan.

Premiere!

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Zondag 22 februari

Gisteren hadden we premiere.

Vanavond onze tweede voorstelling in Phnom Penh.

Beide uitverkocht! (400 bezoekers per avond)

Het publiek was voor 80 procent Cambodiaans. Veel meer dan we hadden bereikt als we in een theater hadden gespeeld.

Hieronder de reactie van Youk Chhang, directeur van het Documentation Centre Cambodia, die hij aan zijn vrienden stuurde:

I have never seen such a powerful play since the Khmer Rouge collapsed in 1979.

Cambodians are broken people living in a broken society. 

People say to us that we are people without a soul and/ or that our soul is still wondering around. 

But I found our soul at the play of Breaking the Silence last night. 

The play is very important for Cambodians (NOT foreigners) to see and hear. It is about us, the Cambodian people. It helps restore our dignity and humanity and it will help us to lift up our morality and reconciliation. 

It helps our children to understand their country. 

I plan to discuss it with the Minister of Education in the coming weeks and hope to use the play as a supplement text for genocide education's teacher guidebook (to be published soon) in every high school (1321 high schools). 

We will begin to train 3000 teachers this coming June to teach the Cambodian genocide in global context to the high school students for the first time in 30 years. 

I also want to record the play for radio stations across the country as well. 

It is just timing to do it.

Einde van de dag.

Groetjes Annemarie, Nan, Ferry en Richt.

Opening night!

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Sunday February 22

Yesterday we had our opening night. Tonight the second performance in Phnom Penh. 

Both sold out! (around 400 people each).

The audience was around 80 percent Cambodian. This is far more then we would have reached when we would have played in an indoor theatre.

Youk Chhang, director of the Documentation Centre Cambodia, send out this email to his friends today:

I have never seen such a powerful play since the Khmer Rouge collapsed in 1979. Cambodians are broken people living in a broken society. 

People say to us that we are people without soul and/ or that our soul is still wondering around. But I found our soul at the play of Breaking the Silence last night.

The play is very important for Cambodians (NOT foreigners) to see and hear. It is about us, the Cambodian people. 

It helps us restore our dignity and humanity and it will help us to lift up our morality and reconciliation. It helps our children to understand their country. 

I plan to discuss with the Minister of Education in the coming weeks and hope to use the play as a supplement text for genocide education's teacher guidebook (to be published soon) in every high school (1321 high schools). We will begin to train 3000 teachers this coming June to teach the Cambodian genocide in global context to the high school students for the first time in 30 years. 

I also want to record the play for radio stations across the country as well. 

It is just timing to do it.

End of the day.

Friendly greetings Annemarie, Nan, Ferry and Richt.

Opwindende tijden!

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Woensdag 18 februari.

Het gaat geweldig!

Annemarie is de compositie flink aan het veranderen zoals altijd. 

Fred Frumberg zegt dat ze nog nooit zulk goed geluid hebben gehad. (Kees, bedankt!)

Zoals eerder gezegd, 25 en 26 februari spelen we in de provincie. Inmiddels zijn 1 en 2 maart daarbij gekomen op een plek waar Annemarie en Nan een jaar geleden met dorpelingen hebben gepraat die heel blij zijn dat we nu ook onze beloften nakomen en ons stuk brengen.

Annemarie is naar een echte Cambodiaanse tandarts geweest, waar ze het plastic bekertje om mee te spoelen per ongeluk fijn kneep.

Hieronder een mailwisseling tussen Michelle, de journaliste van de Cambodia Daily en Youk Chhang, directeur van Documentation Centre Cambodia.

Michelle:

First, your opinion on the text and concept af having both Khmer Rouge and victims speak.

Youk Chhang:

The text has been a fact - not an opinion. The concept has been the reality. We basically just put them into the form of arts so that they will communicate with each other peacefully.

Michelle:

What are your plans for performances in the province: will one of your team go to villages and speak about the day before it, and will they lead an open discussion right after the performance?

Youk Chhang:

There will be no seminar. It is boring! We want the villagers to enjoy the play and learn from it and be pound of their own history at their own pace. we will take the play around the country as part of our outreach activity.

Michelle:

How important do you feel this play project and tour is for Cambodia at this time?

Youk Chhang:

It is very important because it is really Khmer and Khmer people are very artistic and they love to see the play on stage - especially in the villages.

The Khmer Rouge have killed many artists but not the artistic of the Khmer people. It is in their blood. The play will communicate well with the heart of the villagers.

Michelle:

Anything you would like to add?

Youk Chhang:

We need to recognize the beauty in the darkness and treasure it.

Groetjes Annemarie en Richt.

Exciting times!

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Wednesday February 18

It's going great!

Annemarie is making changes in the composition as she always does in the last week. Fred Frumberg says that they never had this quality of sound here. (Thank you Kees!)

As mentioned before we'll play February 25 and 26 in the province.

Half an hour ago we also managed to perform on March 1 and 2 in a village where Annemarie and Nan had interviews with the villagers. They are thrilled that we indeed come to play and stick to our promises.

Here under an interview between Michelle, a journalist from the Cambodia Daily and Youk Chhang, the director of Documentation Centre Cambodia (very interesting site). 

Michelle:

First, your opinion on the text and concept of having both former Khmer Rouge and victims speak.

Youk Chhang:

The text has been a fact - not an opinion. The concept has been the reality. We basically just put them into the form of arts so that they will communicate with each other peacefully.

Michelle:

What are your plans for performances in the province: will one of your team go to villages and speak about the play the day before it, and will they lead an open discussion right after each performance?

Youk Chhang:

There will be no seminar. It is boring! We want the villagers to enjoy the play and learn from it and be pound of their own history at their own pace. We will take the play around the country as part of our outreach activity.

Michelle:

How important do you feel this play project and tour is for Cambodia at this time?

Youk Chhang:

It is very important because it is really Khmer and Khmer people are very artistic and they love to see the play on stage - especially in the villages. 

The Khmer Rouge have killed many artists but not the artistic of the Khmer people. It is in their blood. The play will communicate well with the heart of the villagers.

Michelle:

Anything you would like to add?

Youk Chhang:

We need to recognize the beauty in the darkness and treasure it.

Groetjes Annemarie and Richt.

We gaan de laatste week in

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onder het bericht.)

Maandag 16 februari

Annemarie was een beetje ongerust over het effect dat de voorspeelsessie bij de minister en de staatssecretaris zou hebben. 

Ze herinnert zich hoe onzeker de actrices drie jaar geleden kort voor de premiere van 3 years... werden. Met name over hun wijze van acteren. En toen hadden we nog niet eens een dergelijke seance op het  ministerie achter de kiezen, met een staatssecretaris die hen een beetje begon te regisseren. 

Ze vroeg ze dus wat hun gevoelens waren over het gebeuren. 

En godzijdank, ze waren zo postief als maar kon. Er is veel met ze gebeurd tussen drie jaar geleden en nu. Ze zijn er zich nu werkelijk van bewust dat deze nieuwe speelstijl van waarde is en ze zijn er heel gelukkig mee. 

Waarschijnlijk is de nieuwe, eenvoudige, vertellende speelstijl zo totaal anders dan de strikte stijl die ze in hun opleiding geleerd hebben, dat de ene de andere niet bijt. Het is alsof ze een radicaal nieuwe taal leren, en tegelijkertijd hun eigen taal behouden. De speelstijl die ze hier op school leren is een stijl van grote gebaren en extreme mimiek. En de verhaallijnen zijn vrij eendimensionaal wat verband houdt met het dansen en spelen van de Cambodiaanse klassieke mythen en sagen. 

En verder: het toneel staat er! 

Er zijn 80 matjes af van de 200. 

De visual artists zitten op de grond rijstzakken aan elkaar te naaien. We hebben ontdekt dat op de zakken staat 'made in Thailand' en dat is niet zo handig omdat de Thai niet de grootste vrienden van de Cambodianen zijn. Dat moet dus allemaal weggespoten.

Alan, de miracoleuse technicus uit Singapore is aangekomen. 

Hij heeft onze geluidsapparatuur in de koffer gemonteerd. Het werkt. Nu nog de speakers en een generator. En dan moet er opnieuw gerepeteerd worden om de stemmen prettig in de microfoons te laten klinken.

feestje op de boot

Gister hadden we het traditionele produktie uitje met de hele crew. Een drie uur durende boottocht op de Mekong en de Ton Lesap rivier bij zonsondergang. 

Altijd heel veel eten, veel drinken, alleen maar lieve mensen, de ene foto na de andere werd genomen. 

Erg goed zo vlak voor het ingaan van de laatste week.

Vandaag interviews met de 'Cambodian Daily' en  de 'Volkskrant'.

En de poster is klaar!

Groetjes Annemarie en Richt.

Entering the last week

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Monday February 16

Annemarie was a bit worried about the effect the session with the Minister and the Secretary of State might have had on the actresses. She remebered how three years ago they were getting very insecure about the play and their type of acting a few days before the opening night. And then we did'nt even have a meeting like the one now at the Ministry with the Secretary of State telling them how they should play curtain texts. So she asked them what their feelings were about all this. 

And luckily they could not have been more positive. A lot has happened with them between three years ago and now. They absolutely recognize that is acting is valid. And they are embracing the work. Maybe the fact that it is so completely different from the style they have been taught at their theatre school: big gestures, extreme facial expression and a one dimensional type of acting which is linked to the classical dancing and acting out of ancient myths. The simpel telling type of acting Annemarie works with is so very different from this, that it is like learning a foreign language and at the same time keeping your own language. The two won't bite each other.

For the rest the stage has been built. 

The visual artists are sowing ricebags together. We have seen that on many ricebags is written 'Thailand', not really the greatest friend of Cambodia so we have to spray paint to wipe all of that out.

Alan, the miracle technicion, from Singapore has arrived and he has assembled our sound set and he thinks it's a really good one. He is buying the speakers. 

Tomorrow we hopefuly have the generator and that will really be a great moment when we hear their voices amplified. This will of course mean a lot of redirecting the quality of their voices.

Yesterday we went for our once in a production party for three hours on a boat on the Mekong and the Ton Lesap river. Everybody about 25 of us. Lots of food and drinks as always. It was great! We left at 5 o'clock PM. Sunset on the river, all gentle people, everybody happy.

Today interviews with the 'Cambodian Daily' and the 'Volkskrant'.

The posters are ready!

Friendly greetings Annemarie and Richt.

We mogen spelen!

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Afgelopen woensdag hebben we voorgespeeld voor een delegatie van het Ministerie van Cultuur en Schone Kunsten. 

De staatssecretaris, die we al kenden van de voorstelling op de theaterschool, maar ook de minister zaten op de voorste rij. Daarachter een hele staf, met blocnotes en de blik op ernstig, en de echtgenote van de minister. Laten we zeggen dat het een heel bijzonder ervaring was. 

Om te beginnen een positieve: de actrices waren sterker dan we tot nog toe gezien hadden, Sakkona, Vutha en Tonh...iedereen stond er opeens en deed wat die moest doen, foutloos en met overtuiging. 

Pas na afloop begrepen we wat zij waarschijnlijk al lang wisten - en onze producer Fred Frumberg ook: dit was erop of eronder. Voor Breaking the Silence, maar misschien zelfs voor Amrita.

Nadat er 5 scenes waren gespeeld in de enorme conferentie hal, tegen de achtergrond van de portretten van de koninklijke familie en de Cambodiaanse vlag, waren gelukkig ook de minister en zijn staf geroerd. 

De minister sprak van de wereldomvattende reikwijdte van het thema, en vond het een heel interessante, nieuwe theaterstijl. Hij was blij dat die nu aan de docenten van de Theaterschool werd overgedragen. 

En toen begonnen hij en de staatssecretaris aan het commentaar op de artistieke keuzes. Net als op de Theaterschool wist de staatssecretaris de cast tal van aanwijzingen te geven hoe ze de productie nog sterker konden maken. 

De minister viel over vier zinnen in een authentieke Rode Khmersong, die hij te gewelddadig vond en vond de titel in het Khmer - speciaal voor ons bedacht door Youk Cchang - niet goed. 

Er ontstond een interessant debat over de rol van Tonh, die allemaal klassieke dansvormen 'citeert'. Een daarvan is de klassieke aap Hanuman. Het ministerie kon het gebruik van Hanumans bewegingen als komisch element niet waarderen. Waarop de leraar van onze choreograaf Kethya in de bres sprong voor zijn leerling, maar haar kapittelde omdat zij Tonh ook een vrouwenrol laat dansen in een stijl die een man niet mag/kan dansen. 

Dat debat duurde en duurde, tot bleek dat iedereen dacht dat de danser in klassieke kostuums en maskers zou optreden. Toen dat misverstand was weggewerkt, bleken de meeste bezwaren verdwenen.

Al met al stonden we 3 uur later weer buiten, met het dringende advies om een paar regels te schrappen, de titel te veranderen en een paar dansstukken aan te passen. 

We mogen dus door. 

Maar geen premiere bij de National Library, wel in de Exhibition Hall: minder centraal gelegen, minder makkelijk bereikbaar, minder openbaar.

Meteen doorgegeven aan de grafisch ontwerper, die nu de poster drukklaar kan maken. Volgende dag de Exhibition Hall gechecked, de plek van het podium bepaald etc. 

Van nu af aan kan en moet alles snel, sneller, snelst gaan tot de premiere op de 21ste.

Diezelfde woensdagochtend gingen Sal (produktieleider), Bun Sim (technische leiding) en ik (Nan) naar Kampong Cham Province om de lokatie te checken voor onze eerste tour, 25 en 26 februari. Dat wordt, na de premiere hier in Phnom Penh, de volgende stap om te nemen. 

Zal het gaan werken in dit gehucht temidden van de rubberplantages? Kunnen we het aantal mensen aan dat wil komen kijken naar iets waar ze nog geen idee van hebben? Als er hier al ooit enig vertier is, zijn ze gewend om van heinde en verre te komen met hun matten - een voorstelling duurt normaliter een hele nacht.......

Groetjes Nan.

We're allowed to play!

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button on the bottom of the message.)

Friday February 13

On Wednesday 11 we did perform in front of a delegation of the Ministry of Culture and Fine Arts. 

The Secretary of State, who we'd met at the Theatre school performance, but even the Minister himself were present in the front row, as were the Minister's wife and many, many officials. Let's call it a real experience.

First of all, the cast was wonderful. In this official setting, played on the stage of the Ministry's Conference Hall - with the portraits of the Royal family and the national flag serving as a backdrop - we fully experienced the potential of the play for the first time. Actors, musician, singer and dancer were powerful and the 5 scenes were so strong in structure. It was moving not only us, but, thank God, also the officials who had to examine Breaking the Silence.

The Minister called it a very interesting, new and powerful theatre style - a style that was just on the threshold of entering Cambodia when Pol Pot-era started, as the Secretary of State added. And he was extremely pleased that the people on stage -teachers on the Royal University of Fine Arts - could pass their experiences to new generations.

After that the Secretary of State as well as the Minister made their comments on the artistic choices. Annemarie tried to explain why she made it as she did. 

Quite an interesting debate evolved from the comment on the dancer's role, combining all types of classical dance forms. One of them is the classical monkey type, Hanuman. By the Ministry the use of the monkey dance forms as a comic element was not fully appreciated - our choreographer Kethya's dance teacher defended this choice. But at the same occasion he complained on the male dancing a female part. 

Soon everybody realized we were not intending to dress the dancer in classical costumes and masks, most of the objections were cleared.

Anyhow, a few hours later we were on the street again with stringent advise to cut some lines, to change Khmer title, and to readjust some of the danceparts. So we can go on. No premiere at the National Library though - but in the Exhibition Hall - alas, less central, less accessible, less 'public'.

Same night we ordered the graphic designer to finish the poster, next day we checked the Exhibition Hall and we informed the stage builder where to put the stage, etc. 

And from now on everything will go fast, faster, fastest till our premier on the 21st.

Same Wednesday morning Sal (production manager), Bun Sim (stage director) and I (Nan) made a trip to Kampong Cham to inspect the location for the first performances on tour, February 25 and 26. That will be the next big experience.....

Will it work in this village in the midst of the rubberplantations? Are we able to control the amount of people that are willing to come and watch something that will in no way answer to their expectations? They are used to bring their mats, as a performance normally last a full night.....

Friendly greetings Nan.

Het maken van een decor in Cambodia

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Woensdag 11 februari

Vandaag een verslag van de ontwikkelingen van het designteam.

De grote lijnen zijn uitgezet. 

Het verplaatsbare podium is in de maak. Het podium wordt 7 meter diep en 8 meter breed. Daar bovenop komt een constructie van 4,5 meter hoog voor ophanging van het licht, speakers en het achterdoek. 

De visual artists hebben besloten een achterwand te maken in de vorm van een collage van verschillende witte rijstzakken. De zijwanden zullen bestaan uit transparante, loshangende, witte mosquitonetten. De vloer zal bestaan uit Cambodiaans traditioneel geweven vloermatten. Hiervoor hebben ze een speciaal ontwerp gemaakt. De vloer zal bestaan uit 200 matten. 

Grote ideeen, maar nog weinig tijd te gaan!

lompenverkoop

Thierith in gesprek met de weefsters

Vanmorgen ben ik met de vertaalster Thierith op pad geweest om mensen te vinden die deze matten zouden kunnen vlechten. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn. Uiteindelijk kwamen we terecht in een van de sloppenwijken van Phnom Penh. Na vele gesprekken over en weer werd duidelijk dat ze onze opdracht konden uitvoeren. Dit betekende wel dat we grotere, nieuwe weefgetouwen voor hen moesten kopen en dat we de repen stof die ze gebruiken in de juiste kleur van ons ontwerp zelf moesten aanschaffen.

Op deze manier voorzien we 5 familie's van nieuwe weefgetouwen, die ze na deze opdracht kunnen houden.

Thearith was zeer doortastend en begreep onmiddelijk dat het zaak was alles zo snel mogelijk te regelen. Daarnaast was ze doordrongen van het feit dat het goed was dat we deze arme mensen aan werk hielpen in plaats van de handelaren.

Aankomende vrijdag gaan we op verrassingsbezoek om te kijken of alles naar wens verloopt, want in Cambodia zijn deadlines een nogal rekbaar begrip.

In het theater werkt dat niet zo, want over 9 dagen is er toch echt een premiere!

Groetjes Ferry.

P.S. De repetitie van vanmorgen kwam te vervallen, omdat onze danser Tonh moest optreden voor de prinses in het koninklijk paleis.

How to create a set in Cambodia

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Wednesday February 11

Today a report on the efforts of the designteam.

We decided on the major parts of the set. 

The moveable set construction is in the making. The stage will be 8 meters wide and 7 meters deep. On top of that there will be a construction of 4,5 meters high for light, speakers and backdrops. The visual artists have decided to create a collage of white rice bags for the backdrop and transparent curtains for the sidewalls. The floor will be covered with a traditional Cambodian woven carpet for which they made a special design. The total floor will be covered by 200 snall carpets! 

Great ideas, but so little time!

This morning the translator Thearith and I tried to find crafts men and women to make this woven carpet. That turned out to be far from simple. We ended up in one of the poorest areas in Phnom Penh. After many talks we found out that it was possible, but we had to provide them with bigger weaving equipment and had to buy all the fabrics  in the colours we wanted.

And that is what we did. In this way we can provide about 5 families with new weaving equipments, which they can keep and use in the future. 

Thearith was of great help and she really understood the importance of getting the show on the road and also seeing the importance involving Cambodian people in hte suburbs.

Next Friday we are going to have an unexpected visit there. 

In Cambodia timetables work different, but in theatre it's not.

It's called opening night!

Friendly greetings Ferry.

P.S. The rehearsal this morning had to be cancelled, because the dancer had to perform for the princess at the Royal Palace.

More different items

(If you want to give a reaction: push the 'reactie' button at the bottom of the message.)

Monday February 9

The rehearsals are going fine.

Last Saturday we managed to rehearse two times three scenes without interruption. Once in a while there is some commotion. For example when Sakkona starts playing a score that was in the script two weeks ago but in the mean time taken out. 

He is a dreamer and he is fantastic. He makes the proces lively. With only the women it would have become gloomy.

Today we will rehearse for the first time in a new, big rehearsal space.

Yesterday Sakkona and Vuta composed the last song, always a surprise.

Because Fred is very busy Nan took aver the lead of the production team.

The set will be built this week and will thus become the property of Amrita.

There is going to be woven a great rug in Cambodian style, which will cover the whole floor. Beautiful.

Wednesday we have to perform our work in progress for, amongst others, the Secretary of State Ouk Socheat. 

A quote from the Cambodian Daily from today:

"Prime minister Hun Sen warned Sunday that any play, movie or musical featuring monks must from now on be screened and approved by the Ministry of Cults and Religions and the leader of a Buddhist sect before it can be broadcast on television."

An interesting country.

Friendly greetings Annemarie, Nan, Ferry and Richt.

Diversen

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

(Annemarie geeft aanwijzingen aan Sokly)

Maandag 9 februari

De repetities gaan goed. 

Afgelopen zaterdag hebben we twee keer drie scenes achter elkaar kunnen repeteren zonder onderbreking, met uiteraard daarna vele notes. Af en toe ontstaat er verwarring, bijvoorbeeld wanneer Sakkona, de muzikant, iets begint te spelen dat hoort bij een twee weken oud script. Hij droomt weg en is fantastisch en brengt leven in de brouwerij die anders, met alleen de vrouwen, misschien wat triest zou worden. Vandaag gaan we voor het eerst naar de nieuwe, grotere repetitieruimte en daar zijn we aan toe. 

Gisteren heeft Sakkona met Vutha het voorlopig laatste lied gecomponeerd. Altijd verrassend. 

Hij denkt dat ie klaar is, maar gisteren heeft Annemarie de opening en het slot geschreven en ook daar zitten weer gedichten in die op muziek gezet moeten worden.

(de laatste hand aan het script)

Omdat Fred het toch druk heeft, heeft Nan de leiding van het produktieteam overgenomen.

Het decor wordt gebouwd, dat wordt dus ook eigendom van Amrita.

En er wordt een geweldig vloerkleed a la Cambodia gevlochten.

(presentatie op de toneelschool)

Nu eigenlijk het meest interessante.

Inmiddels weten we wie aan het hoofd staat van de delegatie die woensdag ons 'voorspelen' zal beoordelen, namelijk Ouk Socheat, de Secretary of State.

Vorige week vrijdag was er in de toneelschool een presentatie van een kort stuk van Sokly (gebaseerd op de Maharabata) en een anderhalf uur durend episch zangstuk in de Yike stijl (het specialisme van onze Vutha). Het is interessant, maar duurt voor ons nog al lang. 

Goed, naast ons op de eerste rij zaten vijf oudere hoge heren, waaronder de Staatssecretaris. Ze hebben gedurende de hele voorstelling met elkaar vrij hard zitten praten en telefoneren. Na afloop van de voorstelling begon de Staatssecretaris een speech te houden die 35 minuten duurde, waarin hij zijn onmetelijke kennis tentoonspreidde en Sokly ondervroeg over de verzen waarop ze haar stuk had gebaseerd. Wij vonden het vrij naar om te zien hoe een vrouw van 45 jaar doodzenuwachtig en nederig antwoordde. 

Dat wordt dus wat woensdag. 

En we mogen blij zijn dat we geen monnik in ons stuk hebben geschreven, want vandaag staat er in de krant op de voorpagina:

"De regering zal ieder vertonen van monniken screenen. Eerste minister Hun Sen waarschuwde zondag dat ieder theaterstuk, film of musical waarin monniken voorkomen van nu af aan beoordeeld en goedgekeurd moeten worden door het Ministerie van Cultuur en Godsdienst en de leider van een Buddhistische sekte voordat het op televisie uitgezonden mag worden."

We zijn heel benieuwd naar de sessie van woensdag op het Ministerie.

Zoiets maak je toch niet alle dagen mee.

Groetjes Annemarie, Nan, Ferry en Richt.

Het Nederlandse team is compleet

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Vrijdag 6 februari

Met mijn komst - alweer, of is het pas - twee dagen geleden - is het Nederlandse team nu compleet. 

Het was fijn om het Amrita team, de actrices en Sakkona weer te zien.

Toen ik de blog vanuit Nederland volgde bedacht ik om ook de oorpsrong van Breaking the Silence nog eens te beschrijven - voor hen die niet van meet af aan op de hoogte waren.

Breaking the Silence is Annemarie's tweede productie in Cambodia. 

De eerste, 3 years, 8 months and 20 days - naar de duur van het Pol Pot regime - ging in februari 2006 in premiere in Phnom Penh en speelde de zomer daarop op het Singapore Arts Festival. Geplande voorstellingen op het Holland Festival en het Under the Radar Festival in New York konden helaas om uiteenlopende redenen niet doorgaan.

Annemarie baseerde 3 years op de jeugdherinneringen van drie actrices die ze had ontmoet tijdens haar workshop voor docenten aan de theaterschool in Phnom Penh. Alle drie, Sokly, Theary en Sina, spelen nu ook weer mee. De vierde actrice, Sovanna, zat indertijd ook in de workshop. 

Zoals gezegd ging 3 years over het overweldigende trauma van dit land, de genocide die hier plaatsvond onder de Rode Khmer, Pol Pot's revolutionaire leger.

Annemarie goot de verhalen van de actrices in een poetische, ontroerende getuigenis van drie toevallige familiegeschiedenissen - uit de miljoenen die je hier in dit land te horen kunt krijgen.

Tijdens het maken merkte Annemarie dat het niet gebruikelijk was om over deze zwarte bladzijde uit de nationale geschiendenis te praten. 

Ze ontmoette Youk Cchang, oprichter en directeur van DC-Cam, het documentatiecentrum dat de killing fields blootlegde, historische kennis verspreidt en een voorvechter is van het tribunaal als middel om het geloof in de internationale rechtsorde te herstellen.

Na deze ontmoeting was Annemarie ervan overtuigd dat ze nog een stuk moest maken. Een voorstelling die door het land zou touren en als aanzet zou kunnen dienen voor een gesprek en - als dat niet te pretentieus zou klinken - als instrument in het verzoeningsproces en die de blik zou kunnen openen op de toekomst van dit land.

In januari 2008 vergezelde ik Annemarie op een onderzoeks- en voorbereidingstrip.

DC-Cam had tientallen mensen voor ons opgezocht - slachtoffers en daders uit de Pol Pot-tijd, die we zouden kunnen interviewen. Amrita zorgde voor een busje met chauffeur en Rith en Sina gingen mee als tolk en intermediair. We schoten 12 uur interviews tijdens die reis. 

Daarnaast hadden we ontmoetingen met de actrices, brachten dagenlang door in DC-Cam met het lezen van getuigenissen en het bekijken van films en documentaires etc. En er was weer een beslissende ontmoeting met Youk Cchang die beloofde dat DC-Cams vrijwilligers beschikbaar waren om de voorstelling in te leiden in de dorpen en discussies na afloop te organiseren. En - last but not least - we stelden het basisteam samen (met uitzondering van de zanger en de danser.).

En nu zitten we hier weer. Een jaar later. 

In de tussentijd lazen we nog talloze boeken, bekeken nog meer films en documentaires en praatten. In november begon Annemarie aan het script, dat vrijwel klaar was toen ze hier aankwam. 

En dat - om het belang nog maar eens te benadrukken van zo'n onderzoekstrip die geen fonds ooit wil bekostigen - door alle mensen die met de productie te maken hebben werd omarmd, niet in de laatste plaats door Youk Cchang.

Einde van de dag.

Groetjes Nan.

The Dutch team is complete

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Friday 6 February

After my arrival in Phnom Penh - already, or is it only two days ago - the Dutch team is complete. 

It was a delight to meet the Amrita team and see the actresses again.

Reading the blog in Holland I got the idea I might describe the origin of this production Breaking the Silence - for those who didn't follow us from the start. 

For Annemarie this is her second Cambodian show. The first one, called after the duration of the Pol Pot regime 3 years, 8 months and 20 days premiered in February 2006 in Phnom Penh, was presented during the Singapore Arts festival next summer. And was invited both by Holland Festival in Amsterdam and Under the Radar Festival in New York - but for diverse unfortunate reasons both visits fell through.

3 years... was based on the childhood memories of three actresses Annemarie met as participants of  a workshop she gave for the teachers at the theatre performance department in Phnom Penh. All three of them, Sokly, Theary and Sina will performing in Breaking the Silence, while the fourth, Sovanna participated in the workshop as well.

As said, 3 years dealt with the overwelming trauma of this country, the genocide taking place during the reign of Khmer Rouge, Pol Pots revolutionary army. Annemarie molded the actresses stories into a poetic and moving testimony of three of the milion similar family histories in Cambodia.

During the making, Annemarie found out that talking about this black page in national history was not common.

She met Youk Cchang, director of the DC-CAM, the Documentation Centre that identified the killing fields, collects oral testimonies, disseminate historical knowledge and does stimulate the tribunal as a way to restore a basic trust in international law. After this meeting she was convinced she had to make another play. A performance that should tour the countryside of Cambodia and could function as a trigger for debate and - if not too ambitious - could be a small tool in the process of reconciliation and opening up for the future.

In january 2008, I assisted Annemarie on a research and preparatory trip through the country. DC-Cam had identified dozens of people in the countryside - both perpetrators and victims of all ages - who could be interviewed by us. 

Amrita organized our tour and Rith and Sina accompanied us as both interpreter and matchmaker. During that trip we taped 12 hours of interviews, but we also met the four actresses and spent some days with them in DC-Cam watching movies, reading testimonies etc. 

And we had a decisive meeting with Youk Cchang again, who promised us DC-Cam's outreach volunteers could take care of a contextual program in the villages we would perform. And last but not least: we did choose the team, except for the singer and the dancer.

So here we are now. One year later. 

After we'd been reading many more books, watching more movies and documentaries and talking a lot, Annemarie started to write the script in November, which was ready on arrival. 

And - to prove the importance of a research trip no fund is ever willing to pay for...- was acclaimed by all people involved in the play - as well as by Youk Cchang.

End of the day.

Friendly greetings Nan.

Verschillende items

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Maandag 2 februari

Vandaag was de dag dat de hele cast compleet was, want de danser Tonh was er.

Nieuwe inspiratie! Annemarie had het gevoel alsof ze in een snoepwinkel was beland; zingen, acteren, muziek en als kers op de taart een geweldige danser.

Kethya heeft vaker met hem gewerkt en dat is overduidelijk. Ze zegt iets, communiceert een beetje met Annemarie, zegt iets tegen de danser en daar gaat hij.

Dansen is echt een handwerk, een discipline. 

Hij combineert (of beter gezegd Kethya combineert) de traditionele Khmer dans met de moderne dans op een vloeiende wijze.

Tweede item: een wonderbaarlijke vergadering.

Om toestemming te krijgen van de autoriteiten (minister ofzo) voor een lokatie voor de eerste twee voorstellingen in Phnom Penh, moeten we volgende week dinsdag een aantal scenes voorspelen in het theater van een of ander ministerie.

Geen probleem.

Ferry bezocht vandaag met Sal een verhuurbedrijf voor de praktische zaken, zoals licht, geluid en set. Er is een flinke dosis communicatie nodig over het perfectioneren van de geluidsapparatuur met de Herrieboerderij en Antoin(dank!!) en onze jongens in Singapore. (De jongens in Singapore waren de technici voor de eerste voorstelling van Annemarie 'three years....')

We hebben dringend behoefte aan een grotere repetitieruimte. In Nederland, met zijn buurthuizen, kleine theaters, enzovoort is dat geen probleem, maar hier schijnt dat heel erg problematisch te zijn. Maar het is zoals het is en we zien wel.

Einde van de dag.

Groetjes Annemarie, Ferry en Richt.

Different items

(If you want to give a reaction: push  the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Monday February 2

Today the dancer Tonh arrived, so the whole performing crew is complete. 

New inspiration! Annemarie has the feeling she has landed into a candy shop; singing, acting, musicking and on top of this cake an amazing dancer. 

Kethya worked with him and that is very clear. She says something, communicates a bit with Annemarie, says something to the dancer and there he goes. 

Dancing is really a craft. He combines (or rather Kethya combines) in a fluid way the traditional Khmer dance and modern dance.

Second item: an amazing meeting.

In order to get permission from the authorities for a location for the first two performances in Phnom Penh, we have to play a few scenes for them in the theatre of the ministry, next week Tuesday.

No problem.

Ferry has gone with Sal to a rental firm for practically everything, light, sound, set. There has to be a lot af communicating about the perfectioning of the sound equipment with the Herrieboerderij and Antoin (thankyou for your mails) and our man in Singapore.

We desperately need a bigger rehearsal space, but sthat seems near to impossible, something we really can not understand, but it is as it is. We'll see.

End of the day.

Bye, bye! Annemarie, Ferry and Richt.

De visual artists

(Als je een reactie wil geven: klik op 'recacties' onderaan het bericht.)

het ontwerpteam

Zondag 1 februari

Vrijdag had Ferry zijn eerste bijeenkomst met de visual artists, Vollak, Ravuth en Samnang.

In deze bijeenkomst werd de basis van het ontwerp uitgelegd. We gaan met een podium en een achterdoek werken.

Als eerste moest het formaat van het podium bepaald worden.

De opdracht voor de volgende dag was om een maquette te maken, elk in een ander formaat. Op deze manier werd duidelijk wat de beste afmetingen zijn. Het is de eerste keer dat de jongens een maquette maken. Er wordt besloten dat het podium 6 bij 6 meter moet worden.

Vervolgens kregen ze de opdracht hun eigen visie in de basis maquette te verwerken. Dit resulteerde in drie totaal verschillende ontwerpen, van praktisch tot symbolistisch.

Vandaag was de presentatie voor Annemarie en Ferry. Elke ontwerper verwoordde zijn ideeen. Dit resulteerde in interessante conversaties.

Tenslotte is er een werkschema gemaakt voor de volgende week. Als eerste zullen we naar markten en winkels gaan om inspirerende materialen voor het decor en requisieten zoeken.

Vandaag is Fred Frumberg, de stichter van Amrita Performing Arts, terug gekomen uit de Verenigde Staten.

Einde van de dag.

Groetjes Annemarie, Ferry en Richt.

The visual artists

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button on the bottom of the message.)

Sunday February 1

Friday Ferry had his first meeting with the three visual artists, Vollak, Ravuth and Samnang. 

In this meeting the basics for the design of the set were explained. We are going to work on a platform, with a backdrop. 

The first thing is to find out how big the stage has to be. The following day they were asked to build a model, each in a different size. In this way it became much clearer what we need. This was the first time they built a model. It was decided that the platform has to be 6 by 6 meters.

After that they had to design their own view in the basic model. This resulted in three totally different designs, from practical to symbolistic.

Today they had a presentation for Annemarie and Ferry. 

Each one gave his personal view on their visual outcoming, which resulted in interesting conversations. 

After that a plan was made for next week. 

Then they start visiting shops and markets to look for inspiring materials for the setdesign and props. 

Today Fred Frumberg, the founder of Amrita Performing Arts, came back from the States. 

End of the day.

Friendly greetings Annemarie, Ferry and Richt.