(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)
Afgelopen woensdag hebben we voorgespeeld voor een delegatie van het Ministerie van Cultuur en Schone Kunsten.
De staatssecretaris, die we al kenden van de voorstelling op de theaterschool, maar ook de minister zaten op de voorste rij. Daarachter een hele staf, met blocnotes en de blik op ernstig, en de echtgenote van de minister. Laten we zeggen dat het een heel bijzonder ervaring was.
Om te beginnen een positieve: de actrices waren sterker dan we tot nog toe gezien hadden, Sakkona, Vutha en Tonh...iedereen stond er opeens en deed wat die moest doen, foutloos en met overtuiging.
Pas na afloop begrepen we wat zij waarschijnlijk al lang wisten - en onze producer Fred Frumberg ook: dit was erop of eronder. Voor Breaking the Silence, maar misschien zelfs voor Amrita.
Nadat er 5 scenes waren gespeeld in de enorme conferentie hal, tegen de achtergrond van de portretten van de koninklijke familie en de Cambodiaanse vlag, waren gelukkig ook de minister en zijn staf geroerd.
De minister sprak van de wereldomvattende reikwijdte van het thema, en vond het een heel interessante, nieuwe theaterstijl. Hij was blij dat die nu aan de docenten van de Theaterschool werd overgedragen.
En toen begonnen hij en de staatssecretaris aan het commentaar op de artistieke keuzes. Net als op de Theaterschool wist de staatssecretaris de cast tal van aanwijzingen te geven hoe ze de productie nog sterker konden maken.
De minister viel over vier zinnen in een authentieke Rode Khmersong, die hij te gewelddadig vond en vond de titel in het Khmer - speciaal voor ons bedacht door Youk Cchang - niet goed.
Er ontstond een interessant debat over de rol van Tonh, die allemaal klassieke dansvormen 'citeert'. Een daarvan is de klassieke aap Hanuman. Het ministerie kon het gebruik van Hanumans bewegingen als komisch element niet waarderen. Waarop de leraar van onze choreograaf Kethya in de bres sprong voor zijn leerling, maar haar kapittelde omdat zij Tonh ook een vrouwenrol laat dansen in een stijl die een man niet mag/kan dansen.
Dat debat duurde en duurde, tot bleek dat iedereen dacht dat de danser in klassieke kostuums en maskers zou optreden. Toen dat misverstand was weggewerkt, bleken de meeste bezwaren verdwenen.
Al met al stonden we 3 uur later weer buiten, met het dringende advies om een paar regels te schrappen, de titel te veranderen en een paar dansstukken aan te passen.
We mogen dus door.
Maar geen premiere bij de National Library, wel in de Exhibition Hall: minder centraal gelegen, minder makkelijk bereikbaar, minder openbaar.
Meteen doorgegeven aan de grafisch ontwerper, die nu de poster drukklaar kan maken. Volgende dag de Exhibition Hall gechecked, de plek van het podium bepaald etc.
Van nu af aan kan en moet alles snel, sneller, snelst gaan tot de premiere op de 21ste.
Diezelfde woensdagochtend gingen Sal (produktieleider), Bun Sim (technische leiding) en ik (Nan) naar Kampong Cham Province om de lokatie te checken voor onze eerste tour, 25 en 26 februari. Dat wordt, na de premiere hier in Phnom Penh, de volgende stap om te nemen.
Zal het gaan werken in dit gehucht temidden van de rubberplantages? Kunnen we het aantal mensen aan dat wil komen kijken naar iets waar ze nog geen idee van hebben? Als er hier al ooit enig vertier is, zijn ze gewend om van heinde en verre te komen met hun matten - een voorstelling duurt normaliter een hele nacht.......
Groetjes Nan.
