(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)
Vrijdag 6 februari
Met mijn komst - alweer, of is het pas - twee dagen geleden - is het Nederlandse team nu compleet.
Het was fijn om het Amrita team, de actrices en Sakkona weer te zien.
Toen ik de blog vanuit Nederland volgde bedacht ik om ook de oorpsrong van Breaking the Silence nog eens te beschrijven - voor hen die niet van meet af aan op de hoogte waren.
Breaking the Silence is Annemarie's tweede productie in Cambodia.
De eerste, 3 years, 8 months and 20 days - naar de duur van het Pol Pot regime - ging in februari 2006 in premiere in Phnom Penh en speelde de zomer daarop op het Singapore Arts Festival. Geplande voorstellingen op het Holland Festival en het Under the Radar Festival in New York konden helaas om uiteenlopende redenen niet doorgaan.
Annemarie baseerde 3 years op de jeugdherinneringen van drie actrices die ze had ontmoet tijdens haar workshop voor docenten aan de theaterschool in Phnom Penh. Alle drie, Sokly, Theary en Sina, spelen nu ook weer mee. De vierde actrice, Sovanna, zat indertijd ook in de workshop.
Zoals gezegd ging 3 years over het overweldigende trauma van dit land, de genocide die hier plaatsvond onder de Rode Khmer, Pol Pot's revolutionaire leger.
Annemarie goot de verhalen van de actrices in een poetische, ontroerende getuigenis van drie toevallige familiegeschiedenissen - uit de miljoenen die je hier in dit land te horen kunt krijgen.
Tijdens het maken merkte Annemarie dat het niet gebruikelijk was om over deze zwarte bladzijde uit de nationale geschiendenis te praten.
Ze ontmoette Youk Cchang, oprichter en directeur van DC-Cam, het documentatiecentrum dat de killing fields blootlegde, historische kennis verspreidt en een voorvechter is van het tribunaal als middel om het geloof in de internationale rechtsorde te herstellen.
Na deze ontmoeting was Annemarie ervan overtuigd dat ze nog een stuk moest maken. Een voorstelling die door het land zou touren en als aanzet zou kunnen dienen voor een gesprek en - als dat niet te pretentieus zou klinken - als instrument in het verzoeningsproces en die de blik zou kunnen openen op de toekomst van dit land.
In januari 2008 vergezelde ik Annemarie op een onderzoeks- en voorbereidingstrip.
DC-Cam had tientallen mensen voor ons opgezocht - slachtoffers en daders uit de Pol Pot-tijd, die we zouden kunnen interviewen. Amrita zorgde voor een busje met chauffeur en Rith en Sina gingen mee als tolk en intermediair. We schoten 12 uur interviews tijdens die reis.
Daarnaast hadden we ontmoetingen met de actrices, brachten dagenlang door in DC-Cam met het lezen van getuigenissen en het bekijken van films en documentaires etc. En er was weer een beslissende ontmoeting met Youk Cchang die beloofde dat DC-Cams vrijwilligers beschikbaar waren om de voorstelling in te leiden in de dorpen en discussies na afloop te organiseren. En - last but not least - we stelden het basisteam samen (met uitzondering van de zanger en de danser.).
En nu zitten we hier weer. Een jaar later.
In de tussentijd lazen we nog talloze boeken, bekeken nog meer films en documentaires en praatten. In november begon Annemarie aan het script, dat vrijwel klaar was toen ze hier aankwam.
En dat - om het belang nog maar eens te benadrukken van zo'n onderzoekstrip die geen fonds ooit wil bekostigen - door alle mensen die met de productie te maken hebben werd omarmd, niet in de laatste plaats door Youk Cchang.
Einde van de dag.
Groetjes Nan.
