Cambodia is wel even wat anders dan Nederland

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Dinsdag 24 februari

De tweede voorstelling was beter dan de premiere en we kunnen het spreekwoordelijke zwarte gat niet vinden.....

De dag na de tweede voorstelling begonnen Annemarie en Richt aan de bewerking van het script. 

Youk Chhang kwam met het idee om er een radiospel van te maken: de eenvoudigste en goedkoopste manier om letterlijk iedereen te bereiken. Leuk idee maar we realiseerden ons alras dat het omzetten van dit stuk naar een hoorspel niet zo eenvoudig was en dat de tijd begon te dringen. 

Annemarie en Richt hebben hun vlucht terug al een paar dagen uitgesteld maar zelfs dan.....er zouden drie dagen over zijn na het einde van het eerste deel van de tour.

Inmiddels heeft zich rond mijn tafel in het Amritakantoor de helft van de technische crew verzameld - de andere helft is al met de truck naar Kampong Cham: vanochtend is het podium afgebroken en ze zijn nu net in Roka Ko Pram aangekomen, waar ze weer aan het opbouwen zijn. 

Het hoofd techniek Bunsim belde net naar het kantoor met een probleem: de lokale hulpjes die de villagechief voor ons heeft geregeld blijken 30-40 jaar oud te zijn. Amrita's produktieleider Sal legt Bunsim uit dat hij echt over zijn culturele barrieres heen moet stappen en orders moet gaan geven aan mannen die ouder zijn dan hijzelf.

Voor Amrita is deze tour een even groot avontuur als voor ons. 

De staf heeft nog nooit een tour door de provincie geleid. 

Fred heeft wel wat ervaring daarmee vanuit zijn VN-vrijwillegers tijd, maar hij vertrekt morgen voor een aantal vergaderingen in drie verschillende landen. 

Vanavond nemen we afscheid van hem.

Ik zal wat over Fred en Amrita vertellen:

Fred kwam in 1997 naar Cambodia. 

Na lange tijd Peter Sellars regie-assistent en produktieleider geweest te zijn en vervolgens hoofd produktie van de Parijse Opera, gaf hij een nieuwe draai aan zijn leven. 

Als VN-vrijwilleger kreeg hij de opdracht om de Cambodiaanse traditionele podiumkunsten nieuw leven in te blazen. Cambodia kende zo'n 20 vormen van dans, theater en muziek voor Pol Pot vrijwel alle kunstenaars en 'meesters' over de kling jaagde. Sommige vormen zijn gereconstrueerd met behulp van een paar overlevende artiesten. 

Toen zijn contract bij de VN eindigde, besloot Fred om in Cambodia te blijven waar hij Amrita oprichtte met een Cambodiaanse staf. 

Sindsdien is Amrita het kloppende hart van het - nog altijd zeer magere - podiumkunstenveld in Phnom Penh: het ondersteunt de theater- en dansopleidingen, produceert voorstellingen, legt internationale contacten met kunstenaars elders en stimuleert samenwerkingen, workshops etc etc.

Gevolg: verloren technieken zijn weer 'hervonden', er komen weer jonge mensen naar de theater- en dansopleidingen, er ontstaan nieuwe mengvormen van traditioneel en eigentijds theater, waar ook een publiek voor wordt gevonden. 

En Fred bracht de beste kunstenaars uit Azie bij elkaar, die nieuwe vormen uitvinden. Onderwijl wordt er op het Amritakantoor een nieuwe generatie kunstmanagers opgeleid, voor wie Fred ook beurzen regelt en toegang tot buitenlandse universiteiten.

Amrita staat op de drempel naar een nieuwe toekomst nu het de verantwoordelijkheid voor de heritage-functie heeft overgedragen aan het Ministerie van Cultuur. 

Amrita zal zich dan kunnen gaan concentreren op eigentijds werk. 

Wij hebben geluk: Fred houdt erg van Annemarie's werk.

Morgenochtend vertrekken we om 8 uur naar Roka Pram waar alles voor ons klaarstaat. We zijn pas weer online op vrijdag.

Groetjes Nan.

Cambodia is not like at home...

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Tuesday February 24

The second performance was even better than the opening night, and we can't find the black hole to dive in. 

Day after the second night Annemarie and Richt started to work on an adaptation of the script. 

Youk Chhang has come with the idea to make a radio play out of Breaking the Silence: the most easy and economical way to reach literally everyone. Nice idea, but we realize time is running out: Annemarie and Richt have already postponed their flight back till March 5, but even then....There will be only three days left after finishing the first part of our tour. So finally we had to decide Annemarie will record the radio play during the second part of the tour in November.

Around my desk in Amrita's office half of the technical crew is gathering to leave for Kampong Cham province: this morning we took the stage down in Phnom Penh, it has arrived in Roka Ko Pram already and it is at this very moment under construction. Technical director Bunsim just called to the office that the local stagehands we've asked for turn out to be in their 40's. Amrita's Program coordinator Sal has told Bunsim he has to cross this cultural border and start giving orders to people older than himself.

For Amrita this tour will be an adventure as it is for us: touring the provinces is something totally new for the staff. Fred has some experience, from the time he was still working as a UN volunteer, but he will leave tomorrow for a trip along three meetings in three countries. Tonight we will have our goodbye dinner.

Which brings me to tell a bit more about Fred Frumberg and the great organization called Amrita.

Fred came to Cambodia in 1997. 

After being Peter Sellars director's assistant for many years and the head of the production unit of the Paris Opera he decided to do give his life in art a new direction. As a UN-volunteer he got the commission to revive Cambodian traditional performing arts forms. Before, Pol Pot killed almost all the artists and masters, Cambodia had 20 forms of dance, theatre and music, part of which have been reconstructed by the few people who survived. 

After his contract with UN ended, Fred decided to stay in Cambodia and founded Amrita, with an all Cambodian staff. Amrita has since then been the beating heart of the - still very scarce - performing arts life in Phnom Penh: supporting the performing arts education, producing shows, connecting artists internationally and stimulating collaborations, workshops etc etc.

Outcome: lost techniques are restored, young people are given acces to arts education, mixed forms of contemporary and traditional are being developed and introduced to the audience. And Fred made the best artists from diverse (most Asian) countries and cultures work together and invent new contemporary performing art's languages...

Doing so Amrita is training a new generation of arts managers - Fred finds them an entrance to universities abroad, to travel bursaries, to trainee jobs.

Amrita now is at the threshold of a new future. 

The heritage-task is being taken over by other organizations and should be responsibility of the Ministry of Culture from now on. The focus will be on contemporary. 

And we are lucky: Fred loves to do Annemarie's plays.

Tomorrow at 8 o'clock we will travel to Roka Pram where the people are waiting for us. We won't be online till Friday.

Friendly greetings Nan.