Cambodia is wel even wat anders dan Nederland

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Dinsdag 24 februari

De tweede voorstelling was beter dan de premiere en we kunnen het spreekwoordelijke zwarte gat niet vinden.....

De dag na de tweede voorstelling begonnen Annemarie en Richt aan de bewerking van het script. 

Youk Chhang kwam met het idee om er een radiospel van te maken: de eenvoudigste en goedkoopste manier om letterlijk iedereen te bereiken. Leuk idee maar we realiseerden ons alras dat het omzetten van dit stuk naar een hoorspel niet zo eenvoudig was en dat de tijd begon te dringen. 

Annemarie en Richt hebben hun vlucht terug al een paar dagen uitgesteld maar zelfs dan.....er zouden drie dagen over zijn na het einde van het eerste deel van de tour.

Inmiddels heeft zich rond mijn tafel in het Amritakantoor de helft van de technische crew verzameld - de andere helft is al met de truck naar Kampong Cham: vanochtend is het podium afgebroken en ze zijn nu net in Roka Ko Pram aangekomen, waar ze weer aan het opbouwen zijn. 

Het hoofd techniek Bunsim belde net naar het kantoor met een probleem: de lokale hulpjes die de villagechief voor ons heeft geregeld blijken 30-40 jaar oud te zijn. Amrita's produktieleider Sal legt Bunsim uit dat hij echt over zijn culturele barrieres heen moet stappen en orders moet gaan geven aan mannen die ouder zijn dan hijzelf.

Voor Amrita is deze tour een even groot avontuur als voor ons. 

De staf heeft nog nooit een tour door de provincie geleid. 

Fred heeft wel wat ervaring daarmee vanuit zijn VN-vrijwillegers tijd, maar hij vertrekt morgen voor een aantal vergaderingen in drie verschillende landen. 

Vanavond nemen we afscheid van hem.

Ik zal wat over Fred en Amrita vertellen:

Fred kwam in 1997 naar Cambodia. 

Na lange tijd Peter Sellars regie-assistent en produktieleider geweest te zijn en vervolgens hoofd produktie van de Parijse Opera, gaf hij een nieuwe draai aan zijn leven. 

Als VN-vrijwilleger kreeg hij de opdracht om de Cambodiaanse traditionele podiumkunsten nieuw leven in te blazen. Cambodia kende zo'n 20 vormen van dans, theater en muziek voor Pol Pot vrijwel alle kunstenaars en 'meesters' over de kling jaagde. Sommige vormen zijn gereconstrueerd met behulp van een paar overlevende artiesten. 

Toen zijn contract bij de VN eindigde, besloot Fred om in Cambodia te blijven waar hij Amrita oprichtte met een Cambodiaanse staf. 

Sindsdien is Amrita het kloppende hart van het - nog altijd zeer magere - podiumkunstenveld in Phnom Penh: het ondersteunt de theater- en dansopleidingen, produceert voorstellingen, legt internationale contacten met kunstenaars elders en stimuleert samenwerkingen, workshops etc etc.

Gevolg: verloren technieken zijn weer 'hervonden', er komen weer jonge mensen naar de theater- en dansopleidingen, er ontstaan nieuwe mengvormen van traditioneel en eigentijds theater, waar ook een publiek voor wordt gevonden. 

En Fred bracht de beste kunstenaars uit Azie bij elkaar, die nieuwe vormen uitvinden. Onderwijl wordt er op het Amritakantoor een nieuwe generatie kunstmanagers opgeleid, voor wie Fred ook beurzen regelt en toegang tot buitenlandse universiteiten.

Amrita staat op de drempel naar een nieuwe toekomst nu het de verantwoordelijkheid voor de heritage-functie heeft overgedragen aan het Ministerie van Cultuur. 

Amrita zal zich dan kunnen gaan concentreren op eigentijds werk. 

Wij hebben geluk: Fred houdt erg van Annemarie's werk.

Morgenochtend vertrekken we om 8 uur naar Roka Pram waar alles voor ons klaarstaat. We zijn pas weer online op vrijdag.

Groetjes Nan.