Einde van de eerste repetitieweek

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Vrijdag 23 en zaterdag 24 januari

We hielden een aparte repetitie met Sokly om aan haar solo 'Girl steels rice' te werken. Deze scene gaat over een klein meisje dat zeven jaar oud is tijdens het Pol Pot regime. Op een nacht heeft ze van het laatste beetje rijst gestolen dat was opgeborgen in een container, als laatste reserve. Toen haar diefstal de volgende ochtend ontdekt werd, zei haar moeder "misschien hebben de ratten van de rijst gegeten". Maar tegelijkertijd keek de moeder erg verdrietig naar het kleine meisje, waardoor ze wist dat haar moeder haar verdacht van het stelen van de rijst. De moeder zei niets en het meisje zei zelf ook niets. Ze wilde haar daad opbiechten, maar in een cultuur van stilte lukte het haar niet de woorden te zeggen. Deze stilte-cultuur is al Aziatisch en tijdens het Pol Pot regime was het absoluut noodzakelijk je mond te houden om in leven te blijven. Het meisje voelde zich enorm schuldig over haar daad en ze begon haar moeder te haten omdat ze haar niet hielp met opbiechten. Dit maakte haar schuldgevoel natuurlijk nog groter. 

Sokly speelt het meisje in het hier en nu, een vrouw van 40 jaar die dit verhaal vertelt en vervolgens zegt dat ze nu een succesvol arts is, maar nog steeds met dit schuld- en schaamtegevoel van het kleine meisje leeft.

Ravuth, Samnang, Wollak (visual artists)

Vrijdag kwamen de visual artists bij de repetitie kijken. Ze brachten hun huiswerk mee. Annemarie gaf ze nog wat nieuwe input en zaterdag zullen ze terugkomen met nieuwe ideeen. En zo kwamen ze zaterdag met veel inspirerender materiaal terug; foto's van materialen van de markt, het straatleven, bloemen, scooterhelmen. Het was geweldig. Nu begrepen ze dat ze niet met een afgerond ontwerp van de set  hoefden te komen, maar met een gevoel over het onderwerp, op speelse wijze verzameld in visueel materiaal.

In de middag lazen we alle scenes. Annemarie vertelde de visual artists over de verschillende karakters en vroeg hen volgende week vrijdag met een kostuumontwerp voor elk karakter te komen. Dat kan een foto zijn, of een blaadje uit een blad of een krant, een tekening, het kan van alles zijn.

Kethya (vertaalster)

Op een gegeven moment werd de situatie tijdens de lezing hectisch: niemand wist meer welke scene welke was in Khmer of Engels, Kethya raakte in paniek, papieren overal over de vloer verspreid, het duurde ongeveer tien minuten en Annemarie is verbaasd dat zo'n taal-script-Khmer-Engels-situatie niet eerder is voorgevallen.

Einde van de dag.

Goedenacht, Annemarie en Richt.

End of the first rehearsalweek

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message)

Friday January 23 and Saturday January 24

We had a rehearsal only with Sokly. We worked on her solo 'Girl steels rice'. This scene is about a little girl, seven years old, during Pol Pot regime. She stole in the night from the very last bit of rice hidden in a jar as a last resource. When her theft was discovered the next morning, her mother said "maybe the rats have eaten from the rice" but at the same time the mother looked very sad at the little girl and the little girl knew that her mother suspected her of steeling the rice. Her mother did'nt say anything and she did'nt say anything. The little girl longed to confess her crime, but in the culture of silencing she did not manage to say the words. This culture of silence is rather Asian and during Pol Pot regime it was absolutely necessary not to talk in order to stay alive. The little girl felt very guilty about her deed and she started to hate her mother for not helping her confess and this of course made her guilt greater. Sokly plays this little girl here and now, that is a woman of 40 years who tells this story and also says that now she is a medical doctor, quiet successful, but still living with this guilt and shame feeling of little girl.

Friday the visual artists came to the rehearsal. They brought some homework. Annemarie talked with them, gave them some input and Saturday they would come back with new ideas. So they did and it was so much more inspiring what they got. Photographs from material at the market, streetlife, flowers, scooter helmets. It was great. Now they understood that they don't have to come with a finished design of the set, but just a circle around the subject and gather in a playfully way visual material. 

In the afternoon we read all the scenes. Annemarie told the visual artists about the different characters and asked them to come back next week Friday with a costume design for each character. Can be a photo, a picture from a magazine or newspaper, a drawing, anything.

At a certain point during the reading the situation became hectic: nobody knew anymore which scene was which in Khmer or in English, Kethya panicked, papers all over the floor, it lasted for about ten minutes and Annemarie is amazed that such a language-script-Khmer-English-situation didn't happen before.

End of the day.

Goodnight to everyone, Annemarie and Richt.