Provincie Kandal

(Als je een reactie wil geven: klik op 'reacties' onderaan het bericht.)

Maandag 2 maart

Zaterdagavond waren we genoodzaakt de voorstelling af te lasten in verband met het weer.

Het was een geweldig avontuur!

Het begon met een bewolkte hemel toen we om half vijf in Kandal aankwamen. Omdat Ferry de weersvoorspelling op BBC World had gezien hadden we Sal al geinformeerd over eventuele regenbuien. Maar alles leek veilig en droog tot half zeven.  

Het zat al bomvol met publiek, toen de wind plotseling aanzwol tot een fikse storm. We besloten het achterdoek  weg te halen, om te voorkomen dat het podium door de storm opgetild zou worden en weg zou vliegen. Het was als het redden van een zeilschip in een storm. 

Tijdens deze actie was Sina krachtig aan het bidden voor de veiligheid van de acht mensen die met het grote achterdoek aan het vechten waren tegen de wind.

Het lukte ons, maar op het moment dat het achterdoek was opgeborgen in het gemeenschapshuis zagen we de menigte opeens opstaan, schreeuwen en wegvliegen in allerlei richtingen, de meesten richting ons: de eerste regendruppels, die vervolgens zouden uitgroeien tot een hevige regenval en onweer, waren gevallen. 

De crew was volledig voorbereid en handelde zeer doelgericht. Hun acties om de kwetsbare, technische apparatuur in te pakken in plastic waren geweldig om te aanschouwen. 

Het duurde maar twintig minuten, maar we besloten de show niet door te laten gaan. De crew was doorweekt, de matten en de grond waren nat. We stuurden de dorpelingen naar huis en vroegen ze de volgende dag terug te komen. 

Het was verbazingwekkend dat niemand van de crew teleurgesteld was. Iedereen zei 'morgen is een nieuwe dag', morgen is de voorstelling'.

Zondag vlogen Nan en Ferry terug naar Amsterdam. Dat was behoorlijk frustrerend voor hen, maar ze moesten het project verlaten en zouden de voorstelling van die avond in Kandal niet meer mee kunnen maken.

Het hechte Nederlandse team werd opgebroken. Dit stemde ons treurig, maar ook dankbaar voor de harmonieuze manier waarop we hier met elkaar gewerkt en geleefd hebben.

Terwijl wij dit schrijven zijn Nan en Ferry net geland op Schiphol en wij zijn bezig aan ons waarschijnlijk laatste weblog.

Toen wij die zondagavond weer in het dorp aankwamen was het podium, dankzij de geweldige technische crew, weer helemaal opgebouwd alsof er niets gebeurd was.

Aggressieve kleine, rode mieren liepen over de grond en werden geelimineerd met behulp van een nog aggressiever gif. Wat zal Budha hiervan zeggen?

Miljoenen muggen dansten in het licht. Voor aanvang van de voorstelling spoot Bunny wolken insecticide in de muggenwolken, alsof hij een gordijn aan het bespuiten was. Een Don Quichotte achtige actie.

Tijdens de voorstelling zaten we voor de eerste keer midden tussen het publiek en dat was onze mooiste ervaring van de afgelopen week. Kinderen die langs ons  in en uit liepen, sommige met ballonnen, discussierende mensen, een oude man naast Richt en een stokoude vrouw achter ons die zich niet stoorden aan het rumoer om hen heen en gedurende de hele voorstelling uiterst geconcentreerd waren.

Dit was een microvoorbeeld van hoe het er aan toe ging in het hele publiek. Er moeten wel duizend mensen geweest zijn, sommigen stonden zelfs tot achter het podium.

Na afloop waren we sprakeloos.

Vutha, die de hele voorstelling in het volle licht stond, werd door ontelbaar veel muggen aangevallen en gebeten, maar hij bleef krachtig doorzingen. Hij was de held van de avond.

Na afloop van de voorstelling hield de 'wijze man' van de gemeenschap een zeer emotionele toespraak die hij afsloot met de woorden "Zouden we Pol Pot moeten vergeven?"

De wijze man is de 'master of ceremonies' bij de huwelijken en begrafenissen binnen de gemeeschap en staat in hoog aanzien.

We waren sprakeloos toen we terug in Phnom Penh kwamen. 

We beseffen dat het goed is dit allemaal in een weblog te beschrijven, maar het is onmogelijk om de volheid van wat wij mee hebben gemaakt werkelijk over te brengen aan iemand die er niet bij was.

Vanmorgen stond er in de Cambodia Daily een artikel van Youk Chhang. Dit moet hij onmiddellijk  geschreven hebben nadat hij uit Kandal was teruggekeerd.

Groetjes Annemarie en Richt.

Kandal Province

(If you want to give a reaction: push the 'reacties' button at the bottom of the message.)

Monday March 2

Saturday night we had to cancel our show due to the weather.

It was the best spectacle/ adventure one can imagine!

It started with a cloudy sky on our arrival at 4.30. 

Since Ferry had seen the BBC World forecasted showers for today we already had informed Sal yesterday on the possibility of heavy rains in Phnom Penh region. But everything was safe and dry till 6.30. The audience was already packed. 

Then suddenly the wind began swelling into a heavy one. So we decided to take down the backdrop, in order to prevent the stage from lifting and flying away. It was like trying to safe a sailing ship in a storm, by striking the sails. During this action Sina was praying vehemently for the safety of the eight people who were fighting with the big backdrop sail against the wind.

We managed, but the moment the backdrop was brought inside the community building we suddenly saw the crowd rise, scream and fly in all directions, most of them towards us: the first drops had fallen of what grew into a real heavy rainshower and thunderstorm. 

The crew was fully prepared and very to the point, their actions of saving the vulnerable technical equipment by wrapping them in plastic was great to watch.

It only lasted twenty minutes, but we had to decide not to play our show. The crew was soaked, the mats and the ground were wet, so we had to send the villagers home and ask them to come back tomorrow.

The amazing thing is that no one of the crew disillusioned. We all said tomorrow is the next day, tomorrow is the show.

On Sunday Nan and Ferry were flying back to Amsterdam. It was quiet frustrating for them but they had to leave the project and not be able to see the performance that evening in Kandal.

The Dutch closely knitted team of four from Holland was split up.

We were melancholic about that and very greatful for the harmonious way we worked and lived together.

Now, as we write this Nan and Ferry have just arrived at Schiphol and we are writing what might be our last weblog.

That evening on Sunday, when we came to the village the stage was built up again as if nothing had happened, thanks to the amazing technical crew.

Aggressive little red ants were crowling over the floor and eliminated with some sort of even more aggressive poison.

What would Budha say of this?

Millions of mosquito's were dancing in the light. Before the performance Bunny sprayed clouds of insecticide into the clouds of mosquito's as if he was spraying a solid curtain, an amazing Don Quichotte like action.

During the performance we were sitting for the first time amidst the public and that was our greatest experience of the past week. 

Children going in and out along side us, some with balloons, people discussing, an old man next to Richt and a real old woman behind us not disturbed by the noise and movement around them, in utter concentration during the whole performance.

This was a micro example of what was going on in the whole public and there must have been thousand of them, some even standing behind the stage.

We were speechless afterward.

Vutha standing in full light all evening was attacked and bitten by so many mosquito's but he went on singing very strongly. He was the hero of the evening.

After the performance the wise man of the community held an extremely emotional speech in which at the end he said "should we forgive Pol Pot?"

The wise man is the master of ceremonies for weddings and funerals in the community and is highly respected.

We were speechless when we came back to Phnom Penh. We realized that it is good to describe this happening in the weblog, but it is impossible to really make anyone who hasn't  been there to feel the fullness we have felt.

Today there was an article by Youk Chhang in the Cambodia Daily, which he must have written immediately after when he came back from Kandal.

Friendly greetings Annemarie and Richt.